Vandaag gingen we richting Huangshan om de gele berg te bezoeken. Na een wat moeizame nacht in ons hostel in Huangshan veroorzaakt door het comfort (we lagen op enkele houten planken met een tuinkussen erop) en door onze buren (een luidruchtig zomerkamp bestaande uit zo’n veertig schreeuwende kinderen) vertrokken we om zeven uur richting de berg.

Vorig jaar in Oostenrijk hebben we aardig wat bergen beklommen, maar in China werkt dit net wat anders. Helemaal tot de top heeft men namelijk een trap uitgehakt waardoor we duizenden traptreden moesten beklimmen om de top op 1900 meter hoogte te bereiken. De Eifeltoren is er niets bij!

Het uitzicht op de top was erg mooi, we snapten ook direct waarom de berg de yellow mountain genoemd wordt: de kleur van de berg is vrij gelig. Gelukkig bereikten we de top net op tijd, daarna werd het zo mistig dat er niet veel meer te zien was.

Na opnieuw een flinke afdaling aten we wat om na de maaltijd weer terug te keren naar ons hostel. Het hostel lag een beetje in de ‘middle of nowhere’, dus doodde we de tijd vooral met wat kaartspelletjes en een potje Chinees schaak (ontiegelijk moeilijk!).

Voor het avondeten waren we door de eigenaars van het hostel uitgenodigd om als familie te genieten van een traditionele, Chinese maaltijd. Het eten was erg lekker en één van de jongens die meeat studeerde toevallig in Canada en kon best goed Engels.

Het was overigens geen echte familie, hij was nu bijvoorbeeld vrij en hij wilde graag werken in het hostel omdat hij dan dicht bij zijn vriendin kon zijn. De vrouwen moesten vooral erg lachten om mijn eten met stokjes skills die nog steeds vrij belabberd zijn, ik kreeg zelfs een lepel omdat ze dachten dat het daarmee beter zou gaan, maar met stokjes gaat het gelukkig ook prima 🙂

Na het eten vertrokken mijn reisgenoten naar de kamer en hing ik nog wat rond in de lobby. Na een gesprek met een vriendelijk Chinees meisje volgde een ontmoeting met de schichtige maar lieve hostelhond. Na wat gekrioel kwam ik weer de vriendelijke hosteleigenaar tegen die me voor de grap bijna elektrocuteerde met een vliegenmepper, deze man had wel wat weg van mijn opa (maar dan met spleetogen).

Na nog even geluisterd te hebben naar wat gitaar gepingel van een Chinees met een shirt met de opdruk ‘my prostate is best’ bekeek ik nog even de sterrenlucht om vervolgens terug te keren naar de kamer voor een kort nachtje slaap. Het kinderleger liep de volgende dag rond 6 uur ’s ochtends alweer schreeuwend door de gangen.