Deze zomer ging de lange reis van SIB Amsterdam naar Israël, de Palestijnse gebieden en Jordanië! In dit verslag vind je een sfeerimpressie van deze geweldige reis met interessante achtergrondinformatie en een overzicht van de avonturen die ik heb beleefd.
Tel Aviv is vooral een prima stad om bij te komen van een lange vlucht. Er is niet ontzettend veel te doen op toeristisch gebied, maar het strand is mooi; alleen de kwallen zijn een ongewenste gast. We bezochten hier de Nederlandse ambassade en hadden een diner met twee Nederlandse journalisten waarvan één bekend op RTL nieuws.
De journalisten gaven interessante achtergrondinformatie waaruit vooral bleek dat veel in het nieuws overdreven wordt. Israël verkoopt; elk klein nieuwsfeitje wordt uitvergroot en uitgebreid toegelicht. Conflicten in andere landen die eigenlijk veel erger zijn, worden amper gerapporteerd in het nieuws; deze ongelijkheid is eigenlijk best vreemd.
Na wat relax tijd in Tel Aviv was het tijd om te vertrekken naar Bethlehem. Bethlehem ligt in Palestijns gebied en ik verwachte dan ook strenge controles en gemene Arabieren die op zoek zijn naar loslopende toeristen om te beroven en vermoorden; gelukkig werden mijn verwachtingen niet waargemaakt.
De controle was best beperkt; Anouk moest zich verbergen onder een backpack omdat er niet genoeg stoelen in het busje waren, maar voor de rest gebeurde er niets bijzonders. Wat me vooral is bijgebleven uit de Palestijnse gebieden is hoe vriendelijk de mensen daar zijn; in Israël lijken de meeste mensen meer afstandelijk en gesloten maar dit was hier niet het geval.
Al tijdens een etentje met de eigenaar van het zwaar Christelijke hostel (toen we op de foto gingen moesten we Jezus zeggen in plaats van cheese en meisjes en jongens mochten absoluut niet in elkaars kamer komen) werd mijn mening van de Palestijnen anders.
Hij vertelde me dat hij eigenlijk leefde in een openlucht gevangenis; het was niet toegestaan om naar buiten te gaan behalve met Pasen en Kerst; in deze periode had hij nog wel aardig wat gereisd en zelfs zijn vrouw uit Litouwen ontmoet. Toch was het me meteen duidelijk dat deze man geen kwaad in de zin had; het enige wat hij vroeg was wat meer vrijheid en beweegruimte.
De beleefdheid bleef: zelfs in de moskee waren ze ontzettend vriendelijk. Toen ik met mijn schoenen te ver doorliep vroegen ze me vriendelijk deze uit te doen; er was absoluut geen vijandigheid. Dit was zelfs het geval in een vluchtelingenwijk met beschilderingen van Arafat op de muur; mensen schudde me de hand, een kindje kneep nieuwsgierig in mijn neus en een familie wilde met me op de foto.
Het enige moment waarop we het aan de stok kregen met de lokale bevolking was toen we een kerk beklommen. Een woeste priester kwam naar buiten; in twenty years I never saw this, you don’t have brains in your head? Gefrusteerde typetjes die priesters 😉