Deel 2: Red Ape Trail: trektoch met stam door de jungle

Voordat we zouden beginnen aan de Red Ape trail hadden we eerst nog een dag om vrij rond te dwalen door het traditionele dorp Kuching… en dat is absoluut geen straf! De traditionele winkeltjes met prachtig houtwerk, de vriendelijke lokale bevolking en de mooie boulevard aan het water gaven dit stadje een gemoedelijke uitstraling.

Erik had last van zijn oren gekregen door het vliegen, we gingen dan ook op zoek naar een ziekenhuis. Hier zag je toch wel dat het land nog wat achterloopt: in de wachtkamer liep een vrouw met bloedend hoofd druk bellend heen en weer terwijl er verderop in de wachtkamer een man in een bed lag met een uitstekend bot. Gelukkig hadden wij alleen maar wat pilletjes nodig tegen de oorpijn…

Ook bij het openbaar vervoer heerst een aparte mentaliteit: de buschauffeur komt met regelmaat niet als hij er geen zin in heeft. We konden gelukkig een taxi delen met een vriendelijke Nederlandse vrouw die daar was om haar man te bezoeken die in het ziekenhuis lag.

In de avond gingen we opnieuw eten in ons favoriete restaurant in Kuching gelegen aan de boulevard. Door de vrolijke lichtjes en het vele leven op straat kon je je tot laat in de avond vermaken. We zijn ook nog naar de overkant geweest met een bootje om rond te dwalen in de wat minder luxe wijken: daar was het wel wat meer sinister: verderop hield de verlichting op dus besloten we om maar weer terug te gaan.

Red Ape Trail: op weg naar vijf uitputtende maar bijzondere dagen

De volgende dag stonden we goed uitgerust klaar: die rust hadden we wel nodig, want we zouden vijf dagen lang echt midden in de jungle overnachten! Vroeg in de ochtend werden we opgehaald door dezelfde gids als enkele dagen eerder die ook oorspronkelijk bij een stam in de jungle heeft gewoond. De opeenvolgende dagen zouden we zijn gast zijn.

Maar voordat het zoveel was moesten we eerst ruim zes uur rijden. Wanneer je wagenziek bent is dit geen pretje, een achtbaan stelt niets voor in verhouding met de kwaliteit van de wegen daar (ben er nog misselijk van :P). Tussendoor maakte we een stop bij een lokale markt alwaar we waterschoenen moesten kopen voor de momenten waarop we door de rivier moesten banjeren.

Daarnaast konden we ook enkele vruchten kopen die ze voor het avondeten konden bereiden. We kochten een erg aparte en na enkele uren jammer genoeg stinkende vrucht, nu snappen we ook waarom hij verboden was in de meeste hotelkamers (-: Op de lokale markt kan je overigens ook veel exotische dieren kopen: van slangen tot (levende!) zeeschilpdadden. Foto’s waren niet toegestaan (zou dat soms te maken hebben met de verboden dieren die ze er verkochten?), maar toch heb ik wat plaatjes kunnen schieten.

Boottochtje in een door motor aangedreven kano

Na een lange autorit kwamen we aan bij een aanlegplaats waar we plaatsnamen in longboats. Longboats zijn een soort kano’s met motoraandrijving. Het varen was geweldig: je voelt de wind door je haren door de enorme snelheid en om je heen zie je van alles en nog wat gebeuren. Na een uur moesten we met regelmaat natte voeten maken: de rivier was daar ondiep waardoor we de boot moesten duwen.

Eenmaal aangekomen werden we rondgeleid door onze gids. De meeste stamleden wonen er in het zogenaamde longhouse en zoals de naam al doet vermoeden… het longhouse is inderdaad behoorlijk long! Het longhouse kent één groot, lang gemeenschappelijk deel waar voornamelijk de oudere bevolking de gehele dag zit te praten. Aan deze ruimte bevinden zich deuren waarachter de stamleden zelf wonen. Sommige stamleden hadden een eigen ruimte.

Wij sliepen zelf in een speciaal daarvoor gebouwd huis dichtbij het longhouse. We sliepen op een soort houten ondergrond binnen een klamboe tegen de muggen; niet overdreven comfortabel, maar prima voor zo’n afgelegen locatie. Ook het eten was in het longhouse lekker, dit komt waarschijnlijk doordat de vrouwen nog meehielpen.

In de avond gingen we voor het slapen nog even naar het longhouse. Hier schudde we de hand van het stamhoofd en dronken we wat Bacardi rijstwijn wat nog best te drinken is.

Red Ape Trail

De volgende dag maakte we ons klaar voor de Red Ape tocht, een enorm zware tocht door de jungle waarbij je met bepakking urenlang duur de dichtbegroeide jungle loopt. Gelukkig hadden we een team van dragers mee voor de nodige consumpties en onze gids leidde ons door rivieren, heuvels en begroeide paden heen.

Team van dragers en onze gids

De eerste dag liepen we nog niet zo ver, we hadden dus veel tijd over in het basiskamp. We rustte wat, hingen bij de rivier en probeerde een vuur te maken. Onze dragers kregen er vervolgens ook zin in en startte een enorm vuur rondom ons kamp, dat hield de muggen in ieder geval voor even weg 🙂

Groot vuur, ook om BH's te drogen

Toen we net aankwamen bij het eerste basiskamp reikte een stamlid ons een fles met een doorzichtige drank aan, ik dacht dat het water was dus ik nam meteen een flinke slok… het bleek echter whisky te zijn! Dat viel vrij zwaar, zeker op een lege maag… Gelukkig hadden we zelf wel water meegenomen.

We waren overigens niet de enige toeristen die de tocht maakten, onderweg ontmoeten we ook twee oudere Fransen van een jaar of 40-45. Met deze Fransen hebben we nog diepgaande gesprekken gehad, zij konden net zo goed Engels als wij Frans dus dat zorgde voor de nodige komische momenten. Die man werd helemaal wanhopig toen we niet begrepen dat hij van zweefvliegen hield en begon daarom als een gek met zijn armen te wapperen. In ieder geval is onze gebarentaal sterk verbeterd deze dagen.

Ook uitdagend is het overigens om een spelletje pesten te spelen met Fransen. Nadat je het spel hebt uitgelegd is het steeds weer balen als je een boer krijgt… want hoe zeg je ook al weer schoppen in het Frans?

Onderweg met de Fransen & 2 gidsen

We sliepen beide avonden in hangmatten net boven de grond. Wanneer je daar midden in de nacht licht zonder enkele lichtbron merk je pas echt hoe het is in de rimboe. Duizenden dierengeluiden: krekels, vogels, geritsel hier en daar… en jammer genoeg ook het zware gesnurk van een andere gids die mee was. Echt veel slapen doe je niet in de jungle, maar gelukkig was er koffie in de ochtend. Koffie.. en meerdere gekookte kikkers die ze uit een vijver hadden gevist. Gelukkig had ik geen honger die ochtend…

Hangmatten klaarmaken voor de nacht

Ergens was het wel jammer dat de heren de vrouwen thuis hadden gelaten: echt koken konden ze namelijk niet. Gaar was het wel, ze lieten kip gerust enkele uren op het vuur staan. De kip, of wat ervan over was, werd een soort kauwgom waar je amper doorheen kwam. Naast aangebrande kip waren er gelukkig ook blikvoer en rijst.

De tweede dag van de Red Ape Trail was het zwaarst, we moesten flink wat bergen beklimmen en pas na een uur of zes kwamen we aan bij het tweede kamp. Toen een stamlid vroeg of ik water wilde halen zei ik ja, er stond namelijk een waterton naast het kamp en die paar stappen wilde ik nog wel zeggen. Jammer genoeg had ik het verkeerd begrepen, het water moest namelijk van de rivier komen, zo’n 600 meter lager.

De jungle heeft geen paden dus al vallend en hangend aan takken ben ik afgedaald om een paar liter te halen. Wanneer je dat een keer doet krijg je veel respect voor de stamleden: zij doen dit altijd en zonder te kruipen… Zoals de gids al zei: de jungle is onze CreditCard: meer hebben ze niet nodig om te overleven.

Laatste afscheidsfeest

In de avond werden we nog uitgenodigd voor een feest in het longhouse, dit was wel erg leuk! Jonge, lokale meisjes deden een lokale dans en de mannen deden een soort krijgsdans met speren. Dit alles ging onder begeleiding van enkele instrumenten (een soort xylofoon en enkele trommels). De trommel in combinatie met een shot alcohol (naar gebruik in één keer naar binnen gieten) en een zwaar slaapgebrek zorgde wel voor behoorlijke hoofdpijn.

Moe maar voldaan kroop ik uiteindelijk naar en in mijn hangmat binnen het gastverblijf. Deze bijzondere ervaring zal ik in ieder geval nooit vergeten! Het is niet iets wat ik direct hoef te herhalen (echt heel zwaar!), maar het is wel goed om eens mee te maken hoe andere mensen leven. Ik ben toch maar blij dat ik hier geboren ben, ben toch wel een beetje een luxe mens denk ik haha

De volgende dag reisden we weer terug naar Kuching om de volgende dag met een binnenlandse vlucht naar de andere kant van Borneo te vliegen. In de tussentijd deden we nog bijna mee met een modeshow, werden we bijna uitgehuwelijkt en genoten we vooral van een warme douche en een zacht bed in ons hotel. De volgende keer weer meer!